Już 11 państw Unii Europejskiej wykorzystuje więcej energii ze źródeł odnawialnych, niż przewidywały ich cele na 2020 rok. Większość z nich to kraje porównywalnie lub mniej zamożne od Polski. Na wschód od Renu nie pozostał nam już żaden sojusznik w walce przeciw „zielonemu” kierunkowi rozwoju energetyki.Już 11 państw Unii Europejskiej wykorzystuje więcej energii ze źródeł odnawialnych, niż przewidywały ich cele na 2020 rok. Większość z nich to kraje porównywalnie lub mniej zamożne od Polski. Na wschód od Renu nie pozostał nam już żaden sojusznik w walce przeciw „zielonemu” kierunkowi rozwoju energetyki.
W maju 2016 roku z trybuny sejmowej minister energii Krzysztof Tchórzewski przekonywał opinię publiczną, że „w zakresie realizacji odnawialnych źródeł energii jesteśmy w Europie na drugim miejscu po Niemczech”. Trudno odgadnąć co minister miał na myśli, bo tak Niemców próżno szukać wśród liderów, jak Polski choćby w pierwszej dwudziestce ─ wynika z opublikowanych właśnie danych Eurostatu.
{norelated}W 2015 roku udział „zielonej” energii w zużyciu ogółem w Polsce wyniósł 11,77%. Ponownie znaleźliśmy się zatem na 21 miejscu wśród 28 państw Unii Europejskiej (na początku drogi, w 2004 roku, w tym samym gronie plasowaliśmy się na 15 miejscu). Niemcy, które miałyby być liderem, zajęły zaledwie 18 lokatę ─ wynika z danych Eurostatu. Polska nie należy także do prymusów zmian ─ przyrost o 5 punktów procentowych w ciągu 11 lat uplasował nas na czwartej od końca pozycji w Unii Europejskiej (a Niemcy dopiero na 8 miejscu zestawienia).
Dane Eurostat i GUS oznaczają, że udział „zielonej” energii w Polsce był w 2015 roku znacznie niższy od zakładanego przez rząd celu w wysokości 12,08%. Polska jest też wśród dziewięciu państw najbardziej oddalonych od, uzgodnionego z Unią Europejską, „zielonego” celu na 2020 rok, który dla naszego kraju wynosi 15%.
Tymczasem już 11 państw Unii przekroczyło swoje cele na 2020 rok. W tym gronie znalazły się odpowiednio: Chorwacja, Czechy, Estonia, Bułgaria, Litwa, Węgry, Szwecja, Finlandia, Rumunia, Włochy i Dania. Co ciekawe, większość z nich to kraje porównywalnie lub mniej zamożne od Polski. W tym gronie Czechy, Bułgaria, Rumunia i Węgry są porównywalnie do nas uzależnione od najbardziej emisyjnego paliwa ─ węgla brunatnego (choć już znacznie mniej od kamiennego), a Estonia od porównywalnie emisyjnych łupków bitumicznych.
To jednocześnie jedyne kraje, na które Polska teoretycznie mogłaby liczyć w zakresie spowalniania unijnych norm emisji, czy udziału energii odnawialnej. Jednak argumenty ministra Tchórzewskiego, który w tym samym przemówieniu w Sejmie przekonywał, że „wszyscy wiedzą, że jeżeli w 2050 roku Polska zrezygnuje z węgla, nasze PKB będzie mniejsze, niż jest dzisiaj”, słabo przyjmują się u naszych partnerów z regionu. Na wschód od Renu Polska ma największe problemy z realizacją unijnych zobowiązań na 2020 rok. Tymczasem UE już wyznaczyła sobie kolejny cel ─ 27% energii z OZE do 2030 roku, a w brukselskich kuluarach coraz częściej mówi się o podniesieniu go do, planowanych już wcześniej, 30%.
W 2015 roku udział energetyki odnawialnej w całej Unii Europejskiej wyniósł 15,6% w stosunku do celu na 2020 rok w wysokości 20%.
W październiku 2016 r. minister energii ogłosił, że nadprodukcja węgla na rynku wynosi 25 mln ton. Pod koniec 2016 r. okazało się, że węgla brakuje, a minister Tchórzewski stwierdził, że ceny zostały sztucznie zaniżone przez „dealerów”.
Rynek mocy w pierwszym roku obowiązywania będzie kosztował odbiorców energii ponad 4 mld zł – wynika z symulacji przeprowadzonej przez firmę doradczą Deloitte. To przełoży się na wzrost rynkowej ceny energii o 31,9 zł za MWh.
Maleją szanse na zmianę budzącej wątpliwości inwestorów i samorządowców ustawy o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych. Dlaczego?