Zdecydowana większość uczestników konsultacji publicznych projektu rozporządzenia ws. wysokości obowiązku OZE na 2018 r. oczekuje, że będzie on wyższy niż proponowany przez Ministerstwo Energii. Pojawiły się także głosy sprzeciwu.
Dotyczy: wysokość obowiązku OZE w 2018 r.
Tytuł: Rozporządzenie Ministra Energii ws. zmiany wielkości udziału ilościowego sumy energii elektrycznej wynikającej z umorzonych świadectw pochodzenia potwierdzających wytworzenie energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii w 2018 r.
Etap: konsultacje publiczne
Następny etap: wydanie rozporządzenia
{loadmodule mod_email}
Ministerstwo zaproponowało wzrost obowiązku umorzenia zielonych certyfikatów w 2018 roku do 17,50 proc. z 15,40 proc. obecnie oraz spadek dla biogazu rolniczego – z 0,60 do 0,50 proc.
Ustawowy poziom, który Minister Energii ma prawo obniżyć rozporządzeniem to 19,35 proc. oraz 0,65 proc. dla biogazu rolniczego, co łącznie daje 20 proc. Większość uczestników konsultacji uznała jednak, że proponowany na przyszły rok łączny poziom w wysokości 18 proc. nie daje żadnych szans na redukcję nadpodaży zielonych certyfikatów na rynku.
Bank Ochrony Środowiska ocenił proponowany wzrost pozytywnie, choć jego zdaniem to za mało dla zlikwidowania nadpodaży certyfikatów, szacowanej na 22 TWh rocznie. Pod rozwagę należy wziąć maksymalny poziom – napisał BOŚ.
Szereg operatorów farm wiatrowych – Denmark Wind, Investgrand, Jam Power, Poland Power, JP Energy, Poland Wind Energy, Rozental Wind Farm, Ventus – wniosło o nieobniżanie ustawowego poziomu i łączny obowiązek w wysokości 20 proc. z powodu utrzymującej się nadpodaży certyfikatów. Niektórzy producenci energii z wiatru – Eurowind Energy i Wind Space postuluje nawet 20,5 proc., w tym 0,5 proc. dla biogazu.
Łącznego poziomu 20 proc. oczekuje też Towarzystwo Gospodarcze Polskie Elektrownie. Towarzystwo Rozwoju Małych Elektrowni Wodnych także wniosło o 19,35 proc. (bez biogazu). Konfederacja Lewiatan oraz CEZ Polska uważają, że poziom 20 proc. należy utrzymać co najmniej do 2020 r. Utrzymania maksymalnego poziomu jeszcze dłużej – bo do 2022 r. – domaga się Polska Izba Gospodarcza Energetyki Odnawialnej i Rozproszonej.
Z kolei Polskie Stowarzyszenie Energetyki Wiatrowej uważa, że jeżeli łączny obowiązek w 2018 r., miałby wynieść 18 proc., to w kolejnych powinien wzrastać o 0,5 pkt proc. rocznie – do 19,5 proc. w 2020 r. Związek Banków Polskich natomiast uważa, ze w 2018 r. obowiązek powinien wynieść 19,35 proc., a w kolejnych latach odpowiednio 17, 18 i wreszcie w 2021 r. – 19 proc.
Za pozostawieniem poziomu obowiązku bez zmian w stosunku do 2017 r. opowiedziało się Forum Odbiorców Energii Elektrycznej i Gazu, PGE (argumentując to uniknięciem wzrostu obciążeń odbiorców końcowych) czy wyrażające sceptycyzm wobec OZE Stowarzyszenie Lepsze Jutro. Z propozycji ministerstwa zadowolona jest natomiast Izba Gospodarcza Ciepłownictwo Polskie.
Towarzystwo Obrotu Energią zaproponowało z kolei, by Minister Energii wielkości obowiązku ustalał na kilka kolejnych lat kalendarzowych w przód.
Krajowa Rada Izb Rolniczych, nie odnosząc się do samej propozycji ME zauważyła natomiast, że być może jest ona korzystna dla odbiorców, ale na pewno niesatysfakcjonująca dla producentów zielonej energii. Izba zwróciła tez uwagę, że ze względu na niedostateczne wsparcie i małą dochodowość sprzedaży energii wśród rolników maleje zainteresowanie biogazowniami i innymi OZE.
Rynek mocy pomoże przetrwać polskim elektrowniom węglowym, ale nie uratuje polskiego górnictwa i nie zapewni długiego zachowania roli węgla w miksie energetycznym. I Komisja Europejska, i Ministerstwo Energii doskonale zdają sobie z tego sprawę.
Obchodzony 14 sierpnia Dzień Energetyka tym razem okazał się dla branży ekstremalny. Brygadom energetycznym upłynął nie pod znakiem świętowania, a usuwania skutków katastrofalnych nawałnic i przywracania dostaw energii. Awarie dotknęły w sumie około 450 tys. odbiorców prądu. Dzięki wielkiej operacji logistycznej przywrócono zasilanie większości z nich, ale prace nadal trwają.
Od telefonu komórkowego, po samochód elektryczny – wszędzie możemy znaleźć baterie litowo-jonowe. Nie są wolne od wad, więc trwają poszukiwania realnych alternatyw. Słychać np. o bateriach alkalicznych ze stałym elektrolitem, czy o nowym stopie aluminium, który może się stać źródłem wodoru dla ogniw paliwowych.