„Szara strefa” leży między Bornholmem, a polskim wybrzeżem Bałtyku. Przez lata Polska stała na stanowisku, sformułowanym w 1978 r., że jej wyłączna strefa ekonomiczna kończy się 12 mil morskich od brzegów Bornholmu. Zgodnie z tym roszczeniem Danii w ogóle nie przysługiwałaby strefa ekonomiczna wokół wyspy.
Duńczycy z kolei uważali, że granicą stref powinna być tzw. linia mediany, czyli linia równych odległości między polskim a duńskim wybrzeżem, powszechnie wykorzystywana do rozgraniczeń ba Bałtyku. „Szara strefa” stanowi więc obszar nakładających się na siebie roszczeń, przy czym jej północną granicą było roszczenie polskie, a południową – duńskie. W sumie obszar ten liczy ok. 3600 km kw.
Zobacz także: Polsko-duński spór o kawałek morza
Oczywiście o ten niepodzielony akwen nikt nie zamierzał się bić, dlatego mówienie o sporze było raczej przesadą. Ani Polska ani Dania nie widziała też specjalnych przeszkód w puszczeniu tamtędy rury. Z drugiej strony zgodnie z ONZ-owską Konwencją o Prawie Morza, obie strony przed uregulowaniem sprawy obszaru, powinny powstrzymać się od działań, które „przesądzałyby lub utrudniały” osiągnięcie ostatecznego porozumienia. Według polskiego rządu, wykluczało to możliwość podejmowania bez uzgodnienia ze stroną duńską działań w zakresie zagospodarowania tego obszaru. Co miało szczególne znaczenie w kontekście Baltic Pipe.
Nieuregulowany status mógł być też pretekstem do ewentualnych prób zaszkodzenia budowie przez jakieś strony trzecie. Polski rząd, który na terminowym powstaniu Baltic Pipe opiera niemal całą politykę gazową, wolał dmuchać na zimne. Być może nawet do tego stopnia, że zadowolił się 20 proc. strefy – czyli 715 z 3600 km kw. Reszta przypadła Danii na mocy umowy międzypaństwowej podpisanej 19 listopada 2018 r. przez szefów dyplomacji obydwu państw. „Nierówny” podział „szarej strefy” być może rekompensuje stronie polskiej inna umowa, na mocy której właścicielem całej podmorskiej rury, także na duńskich wodach terytorialnych, aż po plażę na wyspie Zelandia jest operator polskiego systemu przesyłowego gazu Gaz-System.
Zobacz także: Baltic Pipe dopięta politycznie i biznesowo
Właśnie Gaz-System odpowiada za budowę podmorskiego odcinka Baltic Pipe. Pod koniec 2018 r. inwestorzy czyli polska spółka i duński Energinet podjęły pozytywne decyzje inwestycyjne, a umowa o budowie gazociągu weszła w życie.
Ten rok ma być czasem wnioskowania i uzyskiwania pozwoleń oraz zgód administracyjnych od urzędów polskich, duńskich i szwedzkich. Właściwa budowa ma ruszyć w 2020 r. Terminarz jest napięty, bo zgodnie z nim gazociąg ma być gotowy w październiku 2022 r., w momencie gdy skończy się długoterminowy kontrakt PGNiG z Gazpromem.
Umowa o podziale obszarów morskich wymaga jeszcze po stronie Polskiej ratyfikacji i rząd skierował do Sejmu projekt odpowiedniej ustawy, która upoważnia do tego prezydenta.
Zobacz także: Sześć powodów dla których LNG jest popularniejszy niż rurociągi
